Od dnia, gdy wyjechaliśmy do Francji minęło już sporo czasu. Czas na małą refleksję.

Podróż upłynęła niesamowicie szybko, jechaliśmy ok. 18 godzin. Kierowcy, którzy zresztą podbili nasze serca, spisali się aż za dobrze. Do Eu dojechaliśmy przed czasem, więc poszliśmy na plażę. Od razu pokochaliśmy to miejsce, morze i klify. Pan dyrektor bardzo wczuł się w rolę naszego opiekuna i na plaży wyposażył nas w kamienie, oczywiście bez naszej wiedzy. Potem musieliśmy się tłumaczyć naszym rodzinom dlaczego z kieszeni i kapturów wypadają nam kamienie i że nie chcieliśmy nikogo ukamienować.

Kolejne dni upływały nam na próbach i koncertach. Graliśmy m.in. w Liomer, Escabortin, Beauchamps, Neufchatel i w Paryżu, gdzie spędziliśmy 2 dni. Przy okazji udało nam się zwiedzić katedrę Notre-Dame, zobaczyć cmentarz Pere Lachaise i Luwr, przynajmniej od zewnątrz. Byliśmy też na wieży Eiffla i w McDonaldzie (niestety jeść też trzeba, nawet gdy cały Paryż stoi otworem). Czasu było niewiele, ale staraliśmy się go wykorzystać jak najlepiej.

Podczas jednego z wolnych od koncertów dni, pojechaliśmy do Amiens, gdzie mogliśmy zobaczyć katedrę, a także pochodzić po mieście i spędzić trochę czasu razem.

Na dzień przed wyjazdem po koncercie w Saint Martin, został zorganizowany bankiet. Były przemówienia, upominki, taniec i różne dziwne potrawy. Niestety, wisiała już nad nami świadomość powrotu. We Francji poznaliśmy dużo osób, zarówno Polaków, jak i Francuzów. Z wieloma było nam się trudno rozstawać, ale w końcu trzeba było wracać. W Polsce przywitał nas śnieg, dziury na przejściu granicznym w Olszynie, a w szkole jedynki z orkiestry.